Święta Maria Faustyna Kowalska

Pokorne Narzędzie

 

Św. Faustyna Helena Kowalska urodziła się 25 sierpnia 1905 r. we wsi Głogowiec nie opodal Łodzi. Mając dwadzieścia lat wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Matki Miłosierdzia. W następnym roku przyjęła habit i otrzymała imię zakonne Maria Faustyna. 

Siostra Faustyna była młodą, niewykształconą zakonnicą w klasztorze Zgromadzenia Sióstr Matki Miłosierdzia w Polsce w latach 30. XX wieku. Pochodziła z biednej rodziny, która walczyła o przetrwanie w latach I wojny światowej. Miała tylko trzy lata podstawowej edukacji, więc dostawała najprostsze zadania w klasztorze, zwykle w kuchni lub ogrodzie. W 1931 r. siostra Faustyna otrzymała od Pana Jezusa pierwsze przesłanie orędzia miłosierdzia, które miała rozpowszechnić na całym świecie. Jezus poprosił ją, aby stała się apostołką i sekretarką Bożego Miłosierdzia, wzorem, jak być miłosiernym dla bliźnich, i narzędziem do ponownego ujawnienia Bożego planu miłosierdzia dla świata. Jezus poprosił s. Faustynę, aby zapisała te objawienia w zeszycie. Zapisy te znane są dzisiaj jako Dziennik św. Marii Faustyny ​​Kowalskiej, a zawarte w nich słowa to pełne miłości przesłanie Boże Miłosierdzia Bożego.

Jej zadanie nie zapowiadało się łatwo. Całe jej życie, na wzór życia Jezusa, miało być ofiarą - życiem oddawanym za innych. Na prośbę Pana, św. Faustyna ochoczo ofiarowała swe cierpienia Bogu, łącząc je z cierpieniem Chrystusa na przebłaganie za grzechy ludzi. W codziennym życiu miała pełnić miłosierdzie, nieść innym radość i pokój. Przez pisanie o Bożym Miłosierdziu miała zachęcić innych ludzi do zawierzenia Jezusowi i w ten sposób przygotować świat na Jego powtórne przyjście.

Przekonana o swej niegodności i zalękniona na myśl, że ma zacząć pisać, w 1934 r. na wyraźne polecenie swego kierownika duchowego, a potem też samego Zbawiciela, zaczęła prowadzić swój dziennik duchowy. Przez następne cztery lata zapisywała w nim wszystkie objawienia i doświadczenia mistyczne, a także własne myśli, modlitwy i akty wznoszone ku Bogu. Tak powstała licząca 600 stron książka, w której w prostym języku została powtórzona i wyjaśniona ewangeliczna opowieść o miłości Boga do swego ludu, podkreślająca przede wszystkim konieczność zawierzenia Bogu i pozwolenia Mu na pełne miłości działanie na każdym odcinku naszego życia. Dzienniczek stanowi również wspaniały przykład tego, jak odpowiedzieć na Boże Miłosierdzie i jak okazywać miłosierdzie bliźnim.

Życie św. Faustyny opierało się na głębokiej pokorze, czystości intencji, pełnym miłości posłuszeństwie woli Bożej i naśladowaniu cnót Najświętszej Maryi Panny.

Szczególne nabożeństwo do Matki Bożej oraz do sakramentu Eucharystii i pojednania dawało jej siłę do znoszenia wszelkich cierpień i ofiarowania ich Bogu dla dobra Kościoła i w intencji tych, którzy szczególnie potrzebują Bożego Miłosierdzia: wielkich grzeszników i konających.

Pisała i cierpiała w milczeniu, tylko jej spowiednik i przełożone wiedzieli, że w jej życiu dzieje się coś niezwykłego. Kiedy na skutek choroby płuc zmarła w 1938 r., nawet jej najbliższe towarzyszki nie potrafiły ukryć zdziwienia, dowiedziawszy się, jak wielkie cierpienia i jak głębokie doświadczenia mistyczne były udziałem ich współsiostry, zawsze tak pogodnej i pokornej. Święta Faustyna wzięła sobie głęboko do serca polecenie Jezusa: "Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny" (Łk 6,36), a także wskazówki swego spowiednika, który polecał jej postępować w ten sposób, aby każdy, z kim się spotka, odchodził radosny i pełen pokoju.

Chociaż przesłanie Bożego Miłosierdzia nie jest niczym nowym w naukach Kościoła, Dziennik Siostry Faustyny ​​zapoczątkował wielki ruch, i silne i znaczące skupienie na miłosierdzie Chrystusa. Orędzie otrzymane przez siostrę Faustynę Kowalską przekazywane jest już na całym świecie; Kościół uznał w niej świętą;

Święty Jan Paweł II kanonizował s. Faustynę 30 kwietnia 2000 r., Czyniąc ją „pierwszą świętą nowego tysiąclecia”. Mówiąc o s. Faustynie i znaczeniu przesłania zawartego w jej Dzienniku, papież nazywa ją „wielkim apostołem Bożego Miłosierdzia w naszych czasach”. Dzienniczek św. Faustyny stał się powszechnie czytanym podręcznikiem Nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego. Zapewne nie zdziwiłoby to jej, przecież Jezus zapowiedział, że Orędzie o Miłosierdziu Bożym rozpowszechni się na całym świecie i przyniesie wiele dobra duszom - właśnie dzięki jej pismom.

Dziś nadal polegamy na świętej Faustynie jako stałym przypomnieniu przesłania, aby zaufać nieskończonej łasce Jezusa i żyć miłosiernie wobec innych. Zwracamy się również do niej w modlitwie i prosimy w naszym imieniu o wstawiennictwo u naszego miłosiernego Zbawiciela. W Narodowym Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Stockbridge w stanie Massachusetts uczestniczymy w naszych modlitwach o godzinie 3:

Święta Faustyno,

powiedziałeś nam, że twoja misja będzie kontynuowana po twojej śmierci i że nas nie zapomnisz. Nasz Pan udzielił ci również wielkiego przywileju, mówiąc ci: „rozdawaj łaski, jak chcesz, komu chcesz i kiedy chcesz” Opierając się na tym, prosimy o Twoje wstawiennictwo o łaski, których potrzebujemy, szczególnie za intencje właśnie wspomniane. Pomóż nam przede wszystkim ufać Jezusowi, tak jak Ty, a tym samym chwalić Jego miłosierdzie w każdej chwili naszego życia. Amen